30. HET GRAND CAFÉ DE LA COURS
Het
ultieme centrum van AUPS is beslist het Grand Café de la Cours.
Centraler in het dorp kan niet en ook nog tegenover de kerk. Het is er allemaal
een enigszins afgetrapte toestand, waar een daadkrachtige entrepreneur allang
de nodige verbouwingen had aangericht, maar daar ziet men hier gelukkig niets
in. Het is een typisch Frans dorpscafé met een echte “zinc”.
Vanbinnen meestal
voornamelijk bevolkt door de locals, maar het buitenterras wordt, als het ook
maar een beetje weer is (en dat is eigenlijk altijd het geval) in bezit genomen
door diverse categorieën bezoekers. Als daar zijn: toeristen, bezoekers van de tegenoverliggende
St. Pancraskerk, marktgangers (elke woensdag- en zaterdagmorgen),
belangstellenden voor wat er dan ook maar te doen is op het aangrenzende plein
(en daar is eigenlijk altijd wel iets te doen) en landgenotelijke expats, die
er op marktdagen een soort bejaardensociëteit van maken.
Het Grand Café de La Cours heet eigenlijk
het Grand Hotel de la Cours en dat is
het vroeger dan ook geweest. Het is gevestigd in een enorm pand, waarvan alleen
de 1e etage bewoond lijkt.
Het
café wordt gerund door de familie Merlino (in de vorige eeuw geëmigreerd
van Turijn naar AUPS). Yves, een van de zoons Merlino (“Yves,
j’arrive”) en zijn vrouw Audrey (spreek
uit: Audrei) zijn de vaste krachten achter de “zinc”,
maar vader en moeder Merlino zijn er ook regelmatig.
De
eerste komt elke dag een paar keer van huis of van zijn uitdragersperceel
waar hij zijn honden te eten geeft, parkeert zijn oude Renault op een vast
plaatsje vlak voor de ingang van het café en wil ’s avonds op het terras nog
weleens bezems maken van oude takken. Mevrouw Merlino verdwijnt altijd
ergens binnenshuis en doet daar onduidelijke dingen. Misschien maakt ze weleens
het cafétoilet schoon, maar blijkbaar doet ze meestal iets anders.
In tegenstelling
tot wat je zou verwachten is de familie Merlino
niet de eigenaar van de onderneming. Dat is
de oude baas (weduwnaar van alweer een Meissel) die je vanaf zijn balkon aan de zijkant 1e
etage kan zien hangen als er op het plein weer eens iets te doen is en van wie
de Merlinos deze goudmijn pachten.
Een
goudmijn niet alleen omdat vooral het terras altijd goed bezet is, maar ook
omdat het waarschijnlijk het laatste café is in Frankrijk, waar je geen
bonnetje krijgt (noch een incidentele versnapering van het huis overigens,
zelfs niet als je een van de trouwere stamgasten bent). In hetzelfde licht past
het beeld van de oude Merlino die enkele malen werd gesignaleerd in de
plaatselijke supermarkt met een karretje boordevol goedkope, maar wel sterke drank. Maar hoe dan ook, of er nu iets in de kerk te
doen is (bruiloft, begrafenis, Palmzondag, orgelconcert) of tijdens de Foires Foraines
(kermis) of een Grand Bal of welke andere (muzikale) manifestatie op het
plein ook, bij Yves zit je altijd goed.
Het aardigste om
het Grand Café de la Cours te bezoeken is in de jaren, dat het WK of
EK-voetbal wordt gespeeld. In het café staat, hoog opgesteld, een reuze flat
screen, maar ook op het terras is een royale tv beschikbaar.
Het
is vooral leuk als Nederland dan van Frankrijk wint, zoals in 2000 bij het EK
toen Nederland met 3-2- van Frankrijk won. Nog mooier was het bij het EK van
2008 toen het maar liefst 4-1voor Nederland werd.