DE TRAGE SCHILDPAD
Er was eens een
schildpad en die was heel erg traag. Alles wat hij deed
deed hij
zéér langzaam. Als hij liep dan liep hij zeer
langzaam, als hij at dan at hij zeer langzaam en als
hij praatte praatte hij ook vreselijk langzaam.
Daarom
noemden ze hem vaak de trage schildpad. De andere dieren begrepen niet waarom de trage schildpad
alles zo langzaam deed.
Vooral zijn vriend de haas snapte er niks van. Misschien wel
omdat de haas zelf zo vlug was.
Op een dag zei de haas tegen de trage schildpad: "zeg, waarom ben jij eigenlijk zo ontzettend traag. Zoals jij loopt, dat is gewoon niet normaal meer. Je kunt het geen lopen meer noemen. Dat is sjokken, wat jij doet." En toen zei de trage schildpad tegen de haas: "hoe kom je daar nu bij, dat ik traag ben. Ik ben helemaal niet traag."
Daar begreep de haas niks van. "Jij? Niet traag?", zei hij tegen de trage schildpad, "laat me niet lachen. Jij bent het traagste dier dat ik ooit gezien heb". Maar de schildpad gaf het niet op. "Ik ben helemaal niet traag" zei hij nog een keer tegen de haas. "Ik weet zeker, dat ik vlugger ben dan jij."
Nu, dat geloofde de haas gewoon niet. Hoe zou dat nu kunnen, dat die sjokkende schildpad met dat zware schild op zijn rug, vlugger vooruit zou komen dan hij, de vlugge haas. Dat kon gewoon niet waar zijn.
Daarom zei de haas tegen
de trage schildpad : "O.K. Zullen we dan eens een
wedstrijdje doen?" "Goed" zei de trage schildpad, "maar
ík mag zeggen waar we de wedstrijd gaan houden."
"Dat is goed" zei de haas, "waar je maar wilt."
Toen nam de trage schildpad de haas mee naar de rivier. "Hier is het", zei de schildpad, "laten we maar meteen beginnen. Wie het eerst aan de overkant is, heeft gewonnen. Eén...twee...drie" en hij sprong pardoes in het water. Maar de haas bleef staan. Hij was namelijk bang voor water en hij kon helemaal niet goed zwemmen. "Dat is niet eerlijk, dat is niet eerlijk", riep hij naar de zwemmende schildpad.
Maar de trage schildpad zei niks. Hij bleef rustig doorzwemmen en toen hij aan de overkant was gekomen, krabbelde hij op de kant en hij riep naar de haas, die nog steeds aan de andere kant stond: "het is wèl eerlijk, want je vond het goed dat ik mocht zeggen waar we de wedstrijd gingen houden."
"Je hebt gelijk",
moest de haas toegeven. "Dat heb ik inderdaad gezegd. Dus heb je echt
gewonnen. Ik zal nooit meer zeggen dat je langzaam bent."
"Nou, dat vind ik sportief van je", zei de trage schildpad tegen de haas. "Maar ik zal proberen voortaan, als we samen gaan wandelen, een beetje vlugger te lopen". En dat heeft de trage schildpad inderdaad geprobeerd, maar met lopen over de grond lukte het hem eigenlijk nooit.
"Ach ja", dacht hij bij zichzelf: "wat kan mij het ook eigenlijk schelen, in het water ben ik toch lekker veel sneller".