Er was eens een wolf en die was heel erg boos.
Maar hij was niet
altijd boos geweest. Eerst was hij altijd juist heel erg blij en vrolijk. Dat kwam omdat een vriend van de boze wolf tegen hem had gezegd,
dat Roodkapje vandaag in het bos zou gaan wandelen.
En de boze wolf dacht toen : "weet je wat, als Roodkapje vandaag in het bos komt, dan ga ik lekker achter een bosje zitten en als ze dan voorbij komt, dan eet ik haar lekker op."
Dus hij ging naar het bos, hij verstopte zich achter een bosje en hij wachtte tot Roodkapje langs kwam. Maar hoe hij ook wachtte en wachtte, er kwam geen Roodkapje langs. Hij ging terug naar zijn vriend en zei tegen hem: "ik heb de hele dag op Roodkapje gewacht, maar ze is niet langs gekomen".
"Dan moet je het
morgen nog maar eens proberen" zei de vriend van de boze wolf. "Ik weet
zeker dat ze morgen naar het bos komt. Dan gaat ze haar grootmoeder opzoeken.
Die woont in het bos en is een beetje ziek."
Dus ging de boze wolf de volgende dag weer naar het bos en verstopte zich achter hetzelfde bosje. Hij wachtte geduldig tot Roodkapje langs kwam. En hij zat er de hele morgen en de hele middag en de hele avond, maar weer kwam Roodkapje niet langs.
Dus ging de boze wolf
maar weer naar huis en zei tegen zijn vriend: "Ze is wéér niet langs
gekomen. Hoe kan dat nou”?
De vriend van de boze wolf begon toen heel erg te
lachen. "Ik heb je voor de gek gehouden" zei de vriend van de boze
wolf. "Roodkapje bestaat helemaal niet. Dat is een sprookje. En sprookjes
zijn niet echt."
En toen werd de boze wolf vreselijk boos. Omdat zijn vriend hem voor het lapje had gehouden. Maar de vriend van de boze wolf had wel gelijk. Roodkapje bestaat niet echt. Het is maar een sprookje.