Er was eens een uil die erg eigenwijs was.
Ze
wilde altijd ’s nachts slapen. Gewone uilen slapen overdag, als het licht is. En
’s nachts, als het donker is, gaan ze muizen vangen. Altijd ’s nachts dus. Maar
de eigenwijze uil vond dat maar onzin."Slapen doe je 's nachts" zei ze. “Ik ga lekker overdag muizen vangen."
Op een
ochtend, toen de andere uilen al lang naar bed gegaan waren, kwam de eigenwijze uil
net uit haar bed en toen dacht ze: "Ik geloof, dat ik honger heb. Ik zou
best eens een lekker muisje lusten". Dus ging ze op weg om muizen te
zoeken. Ze vloog door het bos en keek links en rechts, en ja hoor, daar zag ze
een muis lopen.
"Die moet ik hebben", dacht de
eigenwijze uil, maar omdat het licht was had de muis meteen in de gaten dat de
eigenwijze uil eraan kwam. Dus de muis rende heel hard weg. Weg muis. Dat was
dus mislukt. "Dan nog maar eens verder zoeken", dacht de eigenwijze
uil en en na een poosje zoeken zag ze weer een muis. Voorzichtig vloog ze er
naar toe, maar voordat de eigenwijze uil in de buurt was, had de muis haar
allang gezien en was hij heel hard weggelopen.
En zo ging dat nog een paar keer. Telkens als de eigenwijze uil een muis zag en ze wilde hem vangen, dan was de muis al lang en breed vertrokken, voordat de eigenwijze uil hem te pakken kon krijgen. 's Avonds ging de eigenwijze uil naar huis om te gaan slapen. Ze had geen enkele muis gevangen en ze had vreselijk veel honger gekregen.
Toen kwam ze, voordat ze naar bed wilde gaan, nog een wijze uil tegen die net wakker was geworden. "En", vroeg de wijze uil die net wakker was geworden, "heb je lekkere muisjes gevangen"? "Ik heb niks gevangen" antwoordde de eigenwijze uil. "De muizen lopen steeds allemaal weg als ik er aan kom."
De eigenwijze uil is toen maar opgebleven en heeft die nacht, samen met de andere uilen, nog wel tien muizen gevangen.