8. DE BUREN
De Onderbuur
Op het bijgevoegde kaartje
is goed te zien hoe ons terrein aan de rechterkant grenst aan een terrein van
4000 m2, waarvan de heer Forni de eigenaar was.
Niet lang geleden, nadat door de Gemeente tot een
vernieuwd PLU (Plan d’urbanisation)
was besloten, waarbij zijn terrein voor een deel “constructible” was geworden,
informeerde hij bij ons of wij interesse hadden. Die interesse hadden wij
natuurlijk wel, maar niet in het hele terrein, doch alleen in het deel dat
direct aan het onze grensde.
Daarin zou dan ook die romantische bouwval horen,
helemaal achterin dat stuk grond en vanuit BRANCASSI goed te zien.
De gevraagde meterprijs was echter dermate hoog
(130 euro per m2) dat wij ervanaf hebben gezien. Voor
het deel dat bebouwbaar is (ca. een kwart) zou zo’n prijs mogelijk nog
acceptabel zijn, maar zelfs in dat
geval moest meneer Forni volgens onze architect Michel Zisman, niet denken, dat het hier
St. Tropez
is.
En - volgens onze aannemer Bruno Simonetta, die ons huis destijds
verbouwde en na 12 jaar, n.b. op mijn verjaardag,
zomaar voor de gezelligheid even langs kwam, was het stuk grond een “trou”, alleen
bereikbaar via een smal lang pad naast onze rechterburen en met weinig of een
verkeerd uitzicht, waar niemand zoveel geld voor over zou hebben.
Bovendien wordt het hele terrein door zijn specifieke
ligging nogal eens geplaagd door wateroverlast.
Inmiddels hebben wij vernomen, dat het terrein verkocht is aan een lid
van de al eerdergenoemde grootfamilie Meissel, zodat het hele Meissel-imperium nu ongeveer
naast elkaar woont. Namelijk de beide andere huizen die zuidwaarts te zien
zijn, aan de rand van de daar lopende weg, alsmede het Grand Hôtel, dat daar ook toe behoort.
De Bovenbuur
In AUPS zijn wij gelukkig in principe met iedereen goede vrienden,
maar voor onze overbuurman (tegenover de voordeur) willen wij - om met Groucho Marx te spreken - graag een
uitzondering maken.
Een onaangename meneer, die meteen al bij zijn komst begin nulnulder jaren ruzie met ons begon te zoeken. Hij was
bezig een gammele erfscheiding voor zijn zojuist voltooide bungalow in elkaar
te knutselen en toen wij hem vroegen of het doel van deze onderneming was om
zijn hond binnen zijn perken te houden, antwoordde hij korzelig dat de
erfscheiding diende om ònze hond te verhinderen zijn
terrein te betreden.
Sedertdien is de man bij ons bekend onder de naam Tonka-Lul, welke eretitel is afgeleid van het gelijknamige
speelgoedautootje waar zijn toenmalige eigen bolide nl. sterk op leek.
Meenden wij aanvankelijk van onze rechterbuurman (Robert Pourret) te hebben begrepen dat de
man tandarts te Marseille was, nadien hielden wij het, gelet op het aantal
steeds wisselende voertuigen voor zijn deur, eerder op “autohandelaar” aldaar
De man is er gelukkig alleen in het weekend, maar neemt dan altijd wel zijn hondjes (soms wel drie) mee, die in beurtzang met de twee honden van de nieuwe rechterbuurvrouw, iedere argeloze passerende piéton met oorverdovend geblaf begeleiden. Met deze “rothondjes” (volgens onze kleinzoon Paulus) probeert deze Tonka-lul zich (naar wij menen te hebben begrepen vergeefs) een plaats te verwerven in de jachthiërarchie van AUPS.
De Benedenbuur
Toen wij
nog maar net ons nieuwe huis hadden betrokken hoorden wij dat zich tot de
schare van Nederlanders in AUPS ene Majoor
was toegetreden. En niet alleen zijn achternaam maakte ons nieuwsgierig, maar
ook zijn voornaam. Machiel luidde
zijn roepnaam; een naam die in de familie van mijn ex veel voorkomt. Hij bleek
de “gardien” te zijn van een complex
van villaatjes dat in AUPS was
gebouwd en verkocht via de ook in Blaricum welbekende makelaar Dop. Majoor
had daar met zijn gezin een dienstwoning.
Naderhand werd ons duidelijk dat hij vóór zijn vertrek
met vrouw en drie kinderen naar Frankrijk de mede-eigenaar was van een winkel
te Laren N.H., gespecialiseerd in auto-onderdelen en in het bijzonder in
auto-electronica. Het Koninklijk Huis zou zelfs klant bij deze firma zijn
geweest.
Hij heeft echter een jaar of tien geleden zijn aandeel in
het eigendom van de winkel verkocht aan zijn twee broers en is vervolgens naar
Frankrijk vertrokken, waar hij begon met allerlei odd jobs in het wijnwezen,
kluswerk, tuinonderhoud etc. Uiteindelijk heeft hij een vaste baan gekregen als
gardien in bovengenoemd villadorp met gemeenschappelijk zwembad ergens
in AUPS. Hij investeerde zijn vermogen toen in de aankoop van een
huis, lager bij ons in de straat, dat hij jarenlang in het touristenseizoen
goed verhuurde. Inmiddels heeft hij die vaste baan opgezegd, gaat voor zichzelf
beginnen en maakt zich op om binnenkort met zijn gezin zelf te gaan wonen in
zijn bovenstaand huis.
Het huis, aan de voet van ons "bergje" hoog links, was eerder eigendom van Maurice en Colette
Rocklin, die dit huis zeer grondig en heel mooi verbouwd hadden, maar om
een of andere reden niet konden aarden in AUPS en dus vertrokken naar hun geboortegrond in de Vogezen.