HET HIJGEND HERT
Er was eens een hert en dat moest altijd heel erg hijgen. Dat kwam omdat ze altijd ontzettend hard liep. Waar ze ook naar toe moest, of het naar haar tante was of naar de bakker, of het nu dichtbij was of ver weg, altijd moest het hijgend hert héél hard rennen en hollen. Nooit liep ze eens lekker op haar gemak.
Haar moeder zei
vaak tegen haar : "kind, ren toch niet zo. Dat is toch nergens voor
nodig. We hebben toch geen haast." En dan liep het hijgend hert eerst
even rustig, maar na een poosje ging ze toch weer steeds vlugger en vlugger
lopen en al gauw begon ze weer als een razende te hollen. Haar vader probeerde
het hijgend hert dat hollen ook af te leren. "Kind", zei haar
vader, "waarom toch zo'n haast. Kom je er vandaag niet, dan kom je er
morgen wel. Doe toch eens een beetje kalm aan."
Maar ook haar vader kon het hijgend hert er niet van af helpen. Dat ze altijd maar haast had. En dus bleef ze maar hollen en draven en was ze de hele dag buiten adem. Op een dag holde ze naar een concert van het hertenkoor. Dat vond het hijgend hert prachtig. Al die zingende herten. Ze zou best mee willen doen met dat zangkoor. Dus ging ze naar de dirigent van het hertenkoor en ze vroeg, hijgend zoals altijd, of ze misschien mee mocht zingen in het koor.
"Je mag wel meezingen", zei de dirigent van het koor, "maar dan moet je eerst eens ophouden met dat gehijg. Als je zo hijgt kan je niet zingen." Maar ja, hoe kwam het hijgend hert van dat gehijg af?
Ze holde naar huis en zei tegen haar moeder, dat ze in het
hertenkoor mocht meezingen als ze maar niet meer zo hijgde. "Wat moet
ik daaraan doen", vroeg het hijgend hert aan haar moeder?”
"Heel eenvoudig" zei de moeder van het hijgend hert. "Niet meer zo hollen en draven. Gewoon rustig aan doen." En dat deed het hert. En toen was het gauw afgelopen met dat gehijg. Bovendien bleek ze ook nog eens een prachtige stem te hebben, dus mocht ze daarna altijd meezingen in het hertenkoor.